Το Ζεϊμπεκικο της Ιφιγένειας
ΜΙΑ ΝΤΟΥΖΙΝΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΎΛΙΟ
Το Ζεϊμπέκικο της Ιφιγένειας (Εκδόσεις Κουλτούρα) είναι μια σύντομη συγγραφή του Γεωργίου Μάξιμου Μαδωνή ειδικευμένου στην Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Το πόνημα αυτό των 63 σελίδων, σε έκδοση Κουλτούρα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αν και το αντικείμενο του είναι μια από τις φρικωδέστερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας αυτής της δύσμοιρης χώρας με μια περίοδο αφάνταστης αγωνίας, καταστροφών, δηώσεων και αιματοχυσίας.
Το Ζεϊμπέκικο είναι «Μια ντουζίνα ιστορίες ανθρώπων από τον Εμφύλιο», όπως το προγράφει ο συγγραφέας, το διάβασμα των οποίων μας ξαναθυμίζει ότι η δύσμοιρη αυτή χώρα παραμένει αντικείμενο αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας.
Προσωπικά ο γράφων άρχισε σταδιακά να μελετά τα της Μικρασιατικής Καταστροφής (οι οικογένειες πατρός του και μητρός του εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους στην Πόλη και στον Ελληνικό Πόντο από τούρκους σφαγείς) και τα τραγικά λάθη των Ελλήνων της Αθήνας που αναπότρεπτα με επηρέασαν βαθύτατα.
Το Ζεϊμπέκικο ήλθε να μου υπενθυμίσει και πάλι ότι οι Έλληνες γενικώς ξεχνούν πολύ εύκολα και δεν διστάζουν να κάνουν τα ίδια λάθη δοθείσης της (αιματηρής) ευκαιρίας.
Ο εμφύλιος, γνωστός και ως συμμοριτοπόλεμος, δεν διαφέρει ιδιαιτέρως από τις προηγούμενες καταστροφές και προσέφερε όλα τα καλά: σφαγές και εξολοθρεύσεις όλων εκείνων που διαφέρουν ως προς τα πολιτικά, φρικαλέες ωμότητες με χιλιάδες αθώα θύματα, βαθύτατο και άσβεστο μίσος προς τους «άλλους» και όνειρα ολοκληρωτικής επικράτησης των «δικών μας παιδιών» έτσι ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της πλήρους συντριβής και εξαφάνισης «των άλλων».
Το Ζεϊμπέκικο προσφέρει μια αλυσίδα περιγραφής τέτοιων αιματηρών επεισοδίων όπου οι «καλοί» και οι «κακοί» δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι τους. Από την μια οι «καλοί» δηλ. οι οπαδοί της βασιλείας και η άρχουσα τάξη των πλουσίων όλων των βαθμίδων, από την μια, και, απ’ την άλλην, ο «λαός» των φτωχών και καταπονημένων της υπαίθρου αλλά και το «προλεταριάτο» της Αθήνας και των υπολοίπων πόλεων.
Η γλώσσα Του Ζεϊμπέκικου είναι απολαυστικά ρυθμική και πολύχρωμή χωρίς εκπλήξεις και κορώνες, οι οποίες πλέον βρίθουν στα «ελληνικά» της αγράμματης και αλληθωρίζουσας τηλοψίας.
Ο και η αναγνώστης δεν χασμουριούνται ούτε ξύνουν το κεφάλι τους δεχόμενοι/νες πρωτογόνους μύδρους από δημοσιογράφους (αμφοτέρων των φύλων) που κυριολεκτικά δεν ξέρουν που ‘παν τα τέσσερα).
Διάβασα το Ζεϊμπέκικο μέσα σε 3 & 1/2 ώρες αν και βασανίζομε από το σύνδρομο της χρονίας κοπώσεως.
Προτείνω άνευ φόβου και πάθους να προμηθευτείτε ένα αντίτυπο του Ζεϊμπέκικού και να απολαύσετε στιβαρή ιστορική έρευνα του πως πληρώσαμε πέραν πάσης περιγραφής την μετακατοχική περίοδο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ του οποίου οι μαχητές & μαχήτριες την γλύτωσαν τελικά πολύ φτηνά (ναι, είμαι των άκρων επί του αντικειμένου).
Υστερόγραφο: Θυμόσαστε πως ο άθλιος Ανδρέας του αθλίου ΠΑΣΟΚ έστειλε ΟΛΟΥΣ τους φακέλους των πολιτικών φρονημάτων στην υψικάμινο; Γιατί άραγε;