Αναμνήσεις έτους 1966 - Οι δικαστικές φυλακές Καλλιθέας κλείνουν δια παντός

Οι δικαστικές φυλακές Καλλιθέας έκλεισαν στις 27 Ιουνίου 1966, ημέρα Δευτέρα, και αργότερα κατεδαφίστηκαν για να δώσουν την θέση τους σε σχολικό κτίριο. Ακριβώς δίπλα τους βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (όπου και εβαπτίσθην, τρομάρα μου).

Οι φυλακές, φρουριακής αρχιτεκτονικής με πολεμίστρες και εξωτερικούς τοίχους πάχους ενός μέτρου, είχαν φιλοξενήσει όχι μόνον εγκληματίες του ποινικού δικαίου αλλά, στην περίοδο της Κατοχής, και πολλούς άτυχους που συνελάμβαναν οι Γερμανοί, οι περισσότεροι των οποίων κατέληγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Τότε ακόμη στο γυμνάσιο ήμασταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε κυριακάτικο κατηχητικό με διαταγή ενός καθηγητού των Θρησκευτικών, πραγματικού δεσμοφύλακος και ιδιαιτέρως αντιπαθούς εις την όψιν και υπό τον περιοδικό έλεγχο ιερέως της εκκλησίας της Αγίας Φωτεινής Νέας Σμύρνης.

Την πρώτη λοιπόν Κυριακή μετά το κλείσιμο της φυλακής ο υπογράφων, παρέα με δύο συμμαθητές, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ονομαζόμενο από τους κομμουνιστές «κολαστήριο» των φυλακών αυτών όπου, αν δεν απατώμαι, είχε κρατηθεί και ο «ήρωας» με το κόκκινο γαρύφαλλο Μπελογιάννης πριν οδηγηθεί στον τόπο εκτελέσεως του (ευτυχώς τελικά που οι φυλακές κατεδαφίστηκαν γιατί μάλλον θα είχαμε καταλήξει ΚΑΙ με ανδριάντα του «ήρωα» στημένο στο προαύλιο μεριμνούντος του ηρωϊκού και ακατάβλητα σταλινικού ΚΚΕ που απλώς υπάρχει για να υπάρχει για τους ολιγόφρενους οπαδούς του που λατρεύουν τα σταλινικά gulag).

Χωθήκαμε λοιπόν από μια πίσω πόρτα που ήταν ξεκλείδωτη και αρχίσαμε τις βόλτες μέσα στο «κολαστήριο».

Η εντονότερη ανάμνηση μου, ζωντανή μέχρι σήμερα, είναι η απαίσια και αποπνικτική μυρωδιά σαπίλας και κοπράνων που ξέφευγε και στον περιβάλλοντα υπαίθριο χώρο. Όλες οι βαριές καγκελόπορτες ήσαν ανοιχτές και ολόκληρος ο εσωτερικός χώρος ήταν ένα απαίσιο άθλιο σκουπιδαριό γεμάτο με σωρούς από σάπια στρώματα, βρώμικο ρουχισμό, σπασμένα έπιπλα, και τόνους χαρτικών αγνώστου προελεύσεως.

Τα στενά κελιά ήσαν τελείως γυμνά και βεβαίως κι αυτά γεμάτα ακαθαρσίες και σκουπίδια. Το ερώτημα λοιπόν ήταν που ξάπλωναν οι τυχεροί; Στο πάτωμα;

Η περιήγησης βάστηξε το πολύ δέκα λεπτά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν αντέχαμε την αποπνικτική βρώμα. Η κατεδάφιση του «κολαστηρίου» άρχισε πολύ αργότερα και η περιοχή πήρε μια ανάσα, αλλά μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια μεταβλήθηκε κι αυτή σε μια ζούγκλα πολυκατοικιών βαλκανικής τεχνοτροπίας ενώ το οικόπεδο της κάποτε φυλακής χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση σχολείου.

Λυπάμαι που τότε ήμουν τελείως άσχετος με την φωτογραφία, αν και υπήρχε τότε μια παμπάλαιά φωτογραφική μηχανή ιστορικής αξίας στο σπίτι μας. Φωτογραφίες του εσωτερικού του «κολαστηρίου» θα αποτελούσαν σήμερα ιστορικά χρήσιμες αποτυπώσεις ενός ημιάγριου, βίαιου και πρωτόγονου παρελθόντος που χάραξε την ελληνική ύπαρξη ανεξίτηλα.

Σημείωση: Η ανάρτηση αυτή έγινε δύο χρόνια πριν στο αχώνευτο, ψυχανώμαλο και συνεχώς παρεμβαλόμενο στα προσωπικά μας Facebook λόγω μυστηριωδών και ασχέτων κανόνων «προφύλαξης» του κοινού που εξακολουθεί να αποδέχεται σχεδόν φασιστικές ιδέες «διασφάλισης» των εκατομμυρίων που υπομονετικά και σιωπηλά εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν — και ούτω να θέτουν τα προσωπικά στοιχεία τους στην διάθεση του καραγκιόζη Zugerberg, ο οποίος τα εκμεταλλεύεται για να φτιασιδώνει το «κοινωνικό του δίκτυο» και να τσεπώνει δις και τρις $$$ και να την περνά ζωή και κότα κοροϊδεύοντας εκατομμύρια εκατομμυρίων που μάλλον δεν βρίσκουν τίποτε το μεμπτό στις Zugerberg-ιες κατινιές.