Μετά την προ ολίγων ωρών σφαλιάρα της κυρίας Λίνας Γιάνναρου συνέχισα τις διασταυρώσεις σχετικά με την ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα-ναυτία της Pantene και έπεσα απάνω σε ένα άλλο φωτεινό παράδειγμα ορθοφρονούντος συμπολίτου μας ονόματι Ρέντουλας.
Ποιος είναι λοιπόν ο Ρέντουλας;
Τον αναζήτησα διαδικτυακώς και ώ του θαύματος αποκαλύφθηκε ότι ο Άγγελος Ρέντουλας είναι ιδιοφυής μάγερας απ΄αυτούς πούχουν πια πλημυρίσει το YouTube, την τηλοψία και τα ατελείωτα δημοσιεύματα στα διάφορα «μίντια» για «πεντανόστιμες» συνταγές που παντρεύουν π.χ. αιμάσουσα μπριζόλα, χέλι, δυόσμο, γαρύφαλλο, δεντρολίβανο, λεμόνι, πατσά και εξωτικά στοιχεία του βουνού παρμένα από τις συνταγές της γιαγιάς στην Κάρπαθο.
Και, ω της εκπλήξεως, ο Ρέντουλας τυγχάνει να είναι, εκτός των άλλων, και ο ειδικός γαστρονόμος
… ποιάς άλλης;… μα της Καθημερινής
!
Ναι, της Καθημερινής όπου συνυπάρχει με την κυρία Λίνα Γιάνναρου, υπερμάχου των ΛΟΑΤΚΙ και του δικαιώματος τους να καπελώσουν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού με τις απαιτήσεις πλήρους αναγνώρισης της «διαφορετικότητας» τους και μέσω της διαβόητης διαφήμισης της Pantene!
Να πώς τον παρουσιάζει ένας σαχλαμαράκιας ιστότοπος-φαγάδικο:
[Ο Ρέντουλας] ρίχνει λεμόνι στα βλίτα και σπέρνει τον πανικό, θέλει τη μπριζόλα του μισοψημένη, βλέπει στον ύπνο του το πλούσιο δείπνο της Μπαμπέτ, θεωρεί πως η Αθήνα έχει καλύτερο φαγητό από τη Θεσσαλονίκη, ενώ την ίδια στιγμή επιλέγει ως αγαπημένο του φαγητό τις τηγανιτές πατάτες με αβγά.
Βγήκε λοιπόν ο Ρέντουλας στο κλαρί της Καθημερινής
να περιγράψει πώς κι αυτός και η σύζυγός του προσπαθούν να μορφώσουν την πέντε ετών (άτυχη) κόρη τους στα περί των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ.
Ιδρώνουν λοιπόν οι επιτυχημένοι αυτοί γονείς να εμφυσήσουν τις ορθές θεωρίες περί φύλου, σεξουαλικών σχέσεων, κλπ στο παιδάκι που έμφυτα αντιδρά στο πάντρεμα αγόρι με αγόρι και κορίτσι με κορίτσι διότι ακόμη και σ ’αυτή την ηλικία υποπτεύεται κάτι ανώμαλο
σε μια τέτοια σύνδεση:
Η κόρη μας η Μαρία γίνεται 5 ετών τώρα τον Φλεβάρη και είναι ήδη περήφανη φορέας έμφυλων στερεοτύπων. Καιρό παλεύουμε να ξεριζώσουμε αυτά τα επίμονα ζιζάνια (!!!!!!) [θαυμαστικά δικά μου]
Ναι, μάλιστα, καιρό: «Τα αγόρια δεν φοράνε ροζ». «Αυτά τα παιχνίδια είναι αγορίστικα». «Τα κορίτσια δεν αγαπάνε κορίτσια».
Ποιος της τα σέρβιρε αυτά; Κάποιο παιδάκι στον παιδικό; Κάποιος στον κύκλο μας, σε μια αποφράδα έξοδό μας, κάποιος που κάτι είπε στην τηλεόραση, στον δρόμο;
Ή μήπως τα «άκουσε» όλα μόνη της στο παιχνιδάδικο με τους χωριστούς ροζ και μπλε διαδρόμους; Δύσκολο πολύ να ξεριζώσεις κάτι που πρωακούει ένα μικρό παιδί, μια κουβέντα θωρακισμένη με την άκαμπτη πανοπλία του αξιώματος. Δύσκολο πολύ, ιδίως σε αυτή την ηλικία που στερεώνονται οι αρχές, τα δεδομένα, τα θέσφατά του. Τα σιγουράκια του.
Έχουμε δοκιμάσει διάφορα για να τα σπάσουμε αυτά, σιγαλόφωνες κουβέντες και ήσυχα τεχνάσματα για να μη σκληρύνουμε την παιδική αντίδρασή της. Κάποιες φορές εισπράττουμε απόρριψη, άλλες απορία, άλλες ένα βλέμμα σύγχυσης «α, μη μου τα αλλάζετε τώρα». Τις προάλλες, παντρέψαμε πάνω στο παιχνίδι τον γαϊδαράκο της, το νάνι της, με τον Μπαχ, έναν άλλο γαϊδαράκο, αγόρια και τα δύο. «Μα βρε μπαμπά, δεν παντρεύονται τα αγόρια με τα αγόρια…», με είχε δασκαλέψει λίγο πριν με λιγυρή πρόζα και σιδερένια αυτοπεποίθηση. Χμ.
Τι φταίει το παιδάκι λοιπόν; Είναι αδύνατο δυστυχώς να επιλέξουμε τους γονείς μας προ της συλλήψεως και έτσι τις τρώμε μαζεμένες … και δημιουργούνται τοιουτοτρόπως άπειρα δράματα που μας κυνηγούν μέχρι τον τάφο.
Τρέμουν πάντως ο Ρέντουλας και η σύζυγός του μη και το κοριτσάκι τους δεν ενσωματώσει τις δικές τους «εκσυγχρονισμένες» θεωρίες περί «έμφυλης ορθότητας» και βασανιστεί στη ζωή μη μπορώντας να εκτιμήσει την γλύκα της ομοφυλοφιλίας και του λεσβιακού ονείρου.
Βάστα Μαρία όσο μπορείς! Ίσως να γλυτώσεις…