ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
Η επαίτειος του 1821 και η χαλασμένη ελληνική πυξίδα
Το έχετε πια εμπεδώσει πιστεύω ότι «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» όπως το κοπανάνε συνέχεια οι πολιτικάντηδες της δεκάρας που εξουσιάζουν αυτόν τον άμοιρο τόπο (με την έστω και διστακτική συγκατάβαση του «κυριάρχου» λαού).
Και ναι μεν το ρητό μπορεί να αντικατοπτρίζει μια θεωρητική αλήθεια αλλά στην περίπτωση του Ellada προκαλεί βροντώδεις γέλωτας... καθώς διαπιστώνουμε καθημερινώς πώς ναι μεν όλα βαίνουν καλώς αλλά, δυστυχώς, η Πατρίς αντιμετωπίζει ΜΟΝΟΝ αδιέξοδα αν και, κατά τους παπατζήδες των οικογενειών της πολιτικής μας Cosa Nostra, χαίρει άκρας υγείας—απλώς είναι χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη για έναν αιώνα…. αλλά και με «ανθούσα» οικονομία που όμως πάσχει από πολιομυελίτιδα και πνέει ήδη τα λοίσθια λόγω «πανδημίας» και λοιπών κατακλυσμών με την απόλυτο ευθύνη της Ευρωπαϊκής λεγόμενης ένωσης, αλλά και πρωτίστως της στιβαρής και ανυποχώρητης κυβέρνησης μας.
Ήλθαν έτσι και τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και οι γιορτασμοί και οι φανφάρες έδειξαν πραγματικά που βρισκόμαστε—τουλάχιστον σε όσους και όσες διατηρούν ακόμη τα ελάχιστα πολιτικά, κοινωνικά και αισθητικά κριτήρια της καθημερινής ζωής μας.
Το couleur locale που χρωμάτισε τους εορτασμούς έδωσε μια αμείλικτη μαρτυρία του πόσο σοβαρά παίρνουμε τέτοιες ιερές επετείους, αλλά και γενικότερα μια ιστορία της οποίας οι θυσίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όντως υπάρχουμε εξ αιτίας ενός εξ ύψους θαύματος.
Σημειώστε λοιπόν:
Η στρατιωτική παρέλαση, με την υπόκρουση της ακατάλυτης λογοδιάρροιας των παρουσιαστών, που μιλούσαν την γνωστή πλέον ημι-ακατάληπτη «ελληνική» media διάλεκτο, έπεσε θύμα σκηνοθετών ελληνικού σήριαλ της χθες.
Ένας απερίσκεπτος συνένοχος ήταν και ο στρατιωτικός (;) που μετέβαλε τους Ευζώνους σε extreme μπαλαρίνες υποχρεώνοντας στους να εφαρμόσουν έναν κατ’ ελάχιστον γελοίο βηματισμό που ντροπιάζει την ιερή παράδοση τους αλλά και την στιβαρή τους παρουσία.
Η πασαρέλα της πολιτικό-κοινωνικής ολιγαρχίας μας γέμισε «αναμφίβολα» με υπερηφάνεια.
Ιδίως η σπιθαμιαία «κυρία» πρόεδρος της δημοκρατίας, πάντα με τον αέρα της μπεμπούλας τρίτης ηλικίας, με το μαλλί της εφηβείας και τις κατ’ ελάχιστο γελοίες ενδυματολογικές της επιλογές, μαζί πάντοτε με τον εκτός γάμου ρυμουλκούμενο «σύντροφο» της, μας προκάλεσαν ρίγη εθνικής συγκινήσεως.
Από κοντά και η μια και μοναδική και ατρόμητη Γιάννα «2004» με τον επί παραγγελία «ντουλαμά» της του 19ου αιώνος υπογραμμίζουσα την δικιά της, έστω και εξ ιστορικής αγχιστείας, συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα.
Και μαζί και το Alexis με μαύρο κουστούμι και με την pigeon Περιστέρα του…. και όπως πάντα «αγράβατο» για να μας θυμίζει ότι ο ασυμβίβαστος κομμουνιστής τις εθνικιστικές επετείους της «αντίδρασης» και της «λαμογιάς» ποτέ δεν τις φοβάται.
Και βεβαίως ο αναπόφευκτος και πλέον καταγέλαστος και ημι-αλληθωρίζων Κούλης, με το ακατάβλητο Three Stooges χαμόγελο του συνοδευόμενος, όπως πάντα, υπό της κερβέρου lean-and-mean συζύγου του Μαρέβας, η οποία ήδη χειρίζεται «εθνικώς» την εισαγωγή των αχρήστων Covid rapid tests που θα αποφέρει εκατομμύρια και στην ίδια αλλά και sτην κοντινή της γκαρδιακή της εκ Γερμανίας φίλη Siemens (εις βάρος βεβαίως όλων ημών.)
Και έτσι, φίλες μου και φίλοι (Οικονομίδης), «τα πάντα αλλάζουν πάντοτε και όλα μένουνε τα ίδια».
Μπορούμε να αλλάξουμε μυαλά;
Το αμφιβάλω σφόδρα.